Το δημογραφικό είναι ένα θέμα που ξεπερνάει πολιτικούς, κόμματα, αυτοδιοίκηση και παντός είδους φορέα. Είναι εθνικό, αλλά είναι πλέον και ευρωπαϊκό. Αν ήταν τόσο απλό, όσο θέλουν να το παρουσιάζουν οι κατά καιρούς αντιπολιτεύσεις θα το είχαν λύσει οι κυβερνήσεις που έχουν περάσει από τη χώρα. Πριν λίγες ημέρες ο - σοβαρός κατά τα άλλα- βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Τσίμαρης θεώρησε κομματική του υποχρέωση να γράψει ένα άρθρο σε τοπική εφημερίδα για την υπογεννητικότητα. Αναφέρθηκε στην έλλειψη δομών για να μπορούν οι γονείς να αφήνουν τα παιδιά τους κ.α. Σωστά μεν, ελλιπή δε. Ο ίδιος βέβαια - γιατρός όν- θα έπρεπε να ξεκινήσει από έναν αναστοχασμό και να δώσει απάντηση γιατί έμεινε στα δύο παιδιά και δεν προχώρησε και σε τρίτο και σε τέταρτο. Αν έφταιγαν οι δομές, τα οικονομικά ή κάτι άλλο; Εκεί όντως θα φαινόταν χρήσιμες οι επισημάνσεις. Εκείνο που διαφεύγει ή μάλλον αποσιωπάται από σχεδόν όλους, είναι ότι ένας από τους βασικούς λόγους της υπογεννητικότητας είναι το μοντέλο ζωής που άρχισε να κυριαρχεί τις τελευταίες δεκαετίες, το οποίο δίνει προτεραιότητα στον ατομικισμό στην καλοζωία, στην ελευθεριότητα των σχέσεων, που καλύπτονται από το ψευδεπίγραφο επιχείρημα "σε τι κόσμο να μεγαλώσω ένα παιδί"... Αν λοιπόν δεν αλλάξει αυτό, αν δεν αρχίσουν όλοι να προάγουν την ιδέα και την εικόνα της οικογένειας, καμία πολιτική δεν μπορέσει να πείσει τους νέους και τις νέες να γίνουν γονείς.
Υ.Γ. Καλά θα είναι όσοι δηλώνουν υπέρμαχοι των γεννήσεων, να ρίχνουν και μια ματιά στο σπίτι και στο συγγενολόι τους, να δουν πόσα παιδιά έχουν κάνει. Καλές οι οδηγίες για τους άλλους, αλλά ας ξεκινήσουν από το άμεσο περιβάλλον τους.
.jpg)
